Op zaterdag 4 juli 2020 was er weer de vaste onderhoudsdag. Deze keer toch een beetje anders. Zie het verslag van Jeroenhttp:/Verslag Bulderbos 4 juli 2020 Na zo veel jaren is het vandaag spannend hoe de werkzaterdag zal verlopen. Dat heeft alles te maken met de Coronacrisis. Hoewel de besmettingen drastisch zijn teruggelopen en de lockdown alweer weken geleden is opgeheven, gelden er voor grotere groepen nog steeds maatregelen. Welke? Zet je schrap. Naast verplicht 1,5 m afstand houden is het “not done” om handen te geven, te zoenen (heeeeel erg jammer, weer een paar maanden wachten op de volgende kans) zomaar iets aan te pakken van iemand zoals gereedschap of een simpel koekje. We moeten denken aan het bijhouden van een presentielijst, handen en gereedschap ontsmetten. Ook is het afhalen van het station niet meer zo vanzelfsprekend, want ook Hanneke wil niet met veel mensen in een afgesloten auto. Terecht. Hanneke heeft er bij de voorbereiding veel aandacht aan besteed en wijst er nu ook met nadruk op. Om afstand te kunnen houden heb ik bij LNH klapstoelen en banken besteld, want met de bankjes rondom de picknicktafel kom je niet ver en als het regent kun je moeilijk in het gras zitten. Een bijna historische e-mail van Hanneke heb ik daarom intact in de bijlage gezet, want we schrijven geschiedenis! Alle Coronamaatregelen ten spijt, ontbreekt het niet aan energie bij de aanwezigen. En er zijn heel wat mensen gekomen. Iedereen legt een grote ijver aan de dag, het verleggen van de takkenril rechts van het pad wordt grensverleggend (!) aangepakt, vooral door Peter en Bertie. Het is een klus die al wat langer op mijn verlanglijstje stond. Kan er ook weer af. Henk hangt het nestkastje voor de vliegenvanger op. We kregen het vorig jaar cadeau van LNH uit handen van Peter Mol tijdens het 25-jarig jubileum. Hanneke had het zo lang in bewaring. Het krijgt een plaatsje met de opening naar het (noord)oosten vlakbij één van de bielzenbanken. Tussendoor wijs ik de mensen er op dat ze zwarte bessen kunnen plukken. Pluk niet alleen de dag, pluk de vitaminen! Een smoothie met zwarte bessen is zo lekker… en dan druk ik mij heel voorzichtig uit. Wat fruit betreft: de pas geplante fruitbomen staan er goed bij. Marjolein en ik zijn om beurten regelmatig naar het bos gegaan om water te geven. Het was een belachelijk droog en ook record zonnig voorjaar (meer zonuren dan in een gemiddelde zomer, stond er in Weermagazine!). Nu heeft het eindelijk geregend en is er even rust wat watergeven betreft. Rondom de fruitbomen is Ernst begonnen met het uitsteken van de opslag van de azijnboom. Leo en Marjolein maaien de slootkant weer met de zeis. Martine ontfermt zich weer over de opslag van de vleugelnoot, inmiddels haar favoriete klusje. Me dunkt, ik heb Willem niet gezien en ook Don, Lowis en Jari met hun vader Stijn mis ik wederom. Toch even bij Hanneke vragen of zij een reden heeft door gekregen. Gerda en Ad komen nog even kijken tijdens de lunch. Het opruimen van het gereedschap gaat heel vlot omdat iedereen de helpende hand biedt. Geweldig! Als alles compleet en schoon in de wagen ligt, duikt Leo onder de wagen om de sleutel te pakken die altijd onderaan de wagen hangt. Dat doet hij bijna altijd, hij is me altijd voor. Ik bedank iedereen voor zijn en haar inzet, niet op de laatste plaats Landschap Noord-Holland voor hun immer betrouwbare maai- en gereedschapsservice die dit keer is uitgebreid met extra klapstoelen en ontsmettingsmiddelen en doeken. Het was gelukkig niet warm vandaag, hetgeen het werken uitermate plezierig maakte. Dus weergoden, ook bedankt! Jeroen Warmerdam. Door de coronamaatregelen wilden we geen mensen van het station halen met de auto. Wel met de fiets. En Hanneke had zich verdiept in alle andere maatregelen die nodig waren. Zoals elkaar geen gereedschap uitlenen, tenzij eerst schoongemaakt, en ook met koffie drinken waren we voorzichtiger. Extra stoeltjes meenemen zodat we wat verder uit elkaar konden zitten.
Dat nam niet weg dat er toch hard gewerkt is. Ook de miezer die lang aanhield, weerhield ons niet. Onze “oude steunpilaren” Mary, Gerda en Ad kwamen nog even langs. Marjolein Dijkstra